De beste wensen voor 2017!

 

Een jaar waarin de zorg opnieuw onder druk staat (was het ooit anders?).

Zolang ik in de zorg werk (vanaf 1981) wordt gesteld dat de zorg onder druk staat.

Je zou daaruit kunnen concluderen dat het wel meevalt. Dat onder druk staan. Iets wat zo lang zo vaak geroepen wordt zal wel niet zo zijn.

Ik denk dat het niet zo is. Het valt niet mee.

De zorg staat onder druk. Dat is niet alleen een kwestie van een overheid die er te weinig geld aan besteedt. Dat heeft óók te maken met de vraag hoe instellingen met de hen toebedeelde middelen omgaan.

Het heeft ook te maken met de vraag of de werkers zich in de zorg bezig kunnen houden met zorg of met energieslurpende organisatiedingen of dat ze die energie moeten steken in naleven van (wellicht iets te veel) regels (overigens niet aleen regels van overheidswege, maar ook regels van de instelling zelf, verzekeraars, allerlei andere overheden, eigen bedachte regels, noem maar op)

Dat de zorg onder druk staat heeft ook te maken met de kwaliteit van personeel. Daarbij heb ik het niet alleen over opleidingsniveau, maar ook over (levens)ervaring, gevoel, empathie. Om maar in de woorden van mijn moeder te spreken “ik heb niks aan die jonge meiden”

De zorg staat tenslotte ook onder druk en zal altijd onder druk blijven staan, omdat het gewoon pijn doet als je je vader, moeder, partner soms bijna van dag tot dag achteruit ziet gaan. En eigenlijk heeft dat dan weer niet zoveel met de zorg te maken….

 

Een jaar waarin een beroep wordt gedaan op het vermogen te laveren tussen te veel regels en te weinig regels.

Moeten er nou meer of minder regels komen? Regelarme zorg? Maar met elke keer dat er iets misgaat klinkt gelijk de roep om meer regels.

Ik weet het niet hoor. Misschien iets minder regels, maar dan iets méér toezicht.

Toen ik in 1981 in de zorg begon in De Onderwatershof in Rijswijk had zuster Boot daar de leiding. En met leiding bedoel ik ook LEIDING. Niemand ging z’n eigen gangetje, wie dat nodig had werd gecorrigeerd. Zuster Boot was de baas. Ik pleit niet voor een autoritair bewind, maar íets meer toezicht op de werkvloer…

 

Een jaar waarin de roep om meer geld voor de zorg alom gehoord wordt (maar is meer geld altijd dé oplossing?)

Helemaal in dit verkiezingsjaar. Maar ik ben er eigenlijk niet zo van overtuigd dat meer geld de oplossing is. Veel meer dan een  paar honderd miljoen zal er nooit bijkomen. En daar kan je een klein beetje mee doen, maar niet genoeg. Zorg blijft nu eenmaal een schaars product, wat je ook doet.

Geld alleen is de oplossing niet. Het gaat ook om het slim inzetten van middelen. Het gaat ook om het tegengaan van energieverspilling in grootscheepse organisatieveranderingen. Het gaat ook om een balans tussen autonoom vakmanschap en toezicht. Het gaat ook om overzichtelijke situaties, snel kunnen inspelen, luisteren naar de klant…

 

Hee! Luisteren naar de klant:

Een jaar waarin de noodzaak tot goed overleg tussen cliëntenraad en bestuur alleen maar groter zal worden.