Van wie is de zorg?

Wie wat bewaart, komt nog eens wat tegen als-ie opruimt. Zo stuit ik op het getuigschrift voor de tijd dat ik in bejaardencentrum Steenvoorde werkte. Dat is ondertussen 32 jaar geleden, 22 augustus 1985 om precies te zijn. "In deze periode hebben wij de heer Eggens leren kennen als een prima kracht en hij was een prettige collega". Toch leuk zoiets te lezen.

Het getuigschrift is ondertekend door C.J.Nab, algemeen directeur.

 

accountable

Mijnheer Nab woonde in een bungalow op het terrein van Steenvoorde. Immer aanwezig.

Met enige regelmaat liep hij door de gangen van Steenvoorde. Geen inspectieronde, maar altijd onverwachts. Als er iets verkeerd ging, kwam je uiteindelijk altijd bij Nab uit.

Nab was verantwoordelijk, hij was accountable.

Hij was de aan te spreken man voor het functioneren van Steenvoorde als organisatie. Er was natuurlijk een stichtingsbestuur, ongetwijfeld notabelen uit Rijswijk, maar eigenlijk was Steenvoorde van Nab.

Hád er toen een cliëntenraad bestaan, dan had die het makkelijk gehad met zo’n duidelijke gesprekspartner met echte macht.

 

Van wie is de zorg?

Misschien is dat in de afgelopen 32 jaar wel de grootste verandering  in de ouderenzorg geweest.

Niemand is meer eigenaar. Van wie zijn die zorginstellingen eigenlijk? Het zijn anonieme stichtingen geworden, zonder verbinding met maatschappelijke verbanden als kerken, (dorps)gemeenschappen of levensovertuiging. Raden van Bestuur zijn functionarissen, die in kantoorpanden op industrieterreinen zetelen en niet eens wéten hoe hun instellingen eruit zien. Locatiemanagers moeten drie, vier of meer locaties managen. Teams die zichzelf moeten sturen. En niemand is accountable, want het aantal afschuifmogelijkheden stijgt met de schaalgrootte van de instellingen.

Zie hier gelijk één van de grootste problemen van cliëntenraden.

 

Van wie is de zorg nou eigenlijk?

Ach mijnheer Nab, kom terug asjeblieft.